Dziś przypada rocznica podpisania przez Radosława Sikorskiego umowy, która mogła odmienić nasze strategiczne położenie na mapie bezpieczeństwa Europy. W 2008 roku Polska i Stany Zjednoczone porozumiały się w sprawie budowy tarczy antyrakietowej, która miała być kluczowym elementem globalnej obrony przed zagrożeniami balistycznymi.
Tarcza antyrakietowa miała przynieść Polsce szereg korzyści. Po pierwsze, zwiększyłaby nasze bezpieczeństwo, stawiając nas w roli jednego z najważniejszych partnerów USA w Europie. Po drugie, obecność zaawansowanej technologicznie infrastruktury wojskowej przyciągnęłaby inwestycje i rozwój nowych technologii, co mogłoby przyspieszyć modernizację naszego przemysłu obronnego.
Niestety, pomimo początkowego entuzjazmu i korzyści, które mogłyby z tego wyniknąć, budowa tarczy antyrakietowej nigdy nie doszła do skutku. Zmiany polityczne w Stanach Zjednoczonych, w tym zmiana administracji z George’a W. Busha na Baracka Obamę, spowodowały rewizję planów. Nowa administracja postawiła na inny model obrony przeciwrakietowej, co skutkowało odłożeniem projektu, a ostatecznie jego anulowaniem.
Brak realizacji tej inwestycji pozostawia pytania o to, jak potoczyłyby się nasze losy, gdyby umowa weszła w życie. Czy dzisiaj Polska byłaby bezpieczniejsza i bardziej znaczącym graczem na arenie międzynarodowej? To już niestety tylko spekulacje. Faktem jest, że straciliśmy szansę, która mogła zapewnić nam większe bezpieczeństwo i korzyści gospodarcze.
Aktywista i Programista. W dzień wyjaśniam błędy w kodzie by wieczorami wyjaśniać to co ukrywają politycy. Działacz społeczny i przedsiębiorca. Duży zwolennik rozwiązań systemowych, które nie ograniczają codziennego życia.
